ΔΥΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΜΑΡΚΙΔΗ ( ΜΑΡΙΟΥ ΑΦΕΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ) ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ
I
Αθήνα, 4-4-1994
Φίλε κ. Παπαδόπουλε
Αναγνωρίζω στα ποιήματά σας την ποιητική λειτουργία. Οι χαμηλοί μάλλον τόνοι, η επιγραμματικότητα, η λιτότητα ( συνήθως ) των εκφραστικών μέσων, ακόμη και οι μεσοπολεμικοί ρυθμοί ( παρ' ότι θα τους προτιμούσα με το πολυτονικό ) τους ταιριάζουν. Καταλαβαίνω τι εννοεί εκείνη η μικρή "πέρλα" με τον τίτλο "Τα ψώνια μου"
Γυρνώ απέξω βιαστικός
να ξετυλίξω
ποιήματα
και τι θέλει να καταλάβουμε το ποίημα που αρχίζει με τον στίχο: "θα παίξεις πάλι με τις λέξεις ποιητή..."
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση δηλώνεται η διαστροφή στον κόσμο του να είναι κανείς ποιητής-τη μια φορά δεν κάνει τα ψώνια που κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι, την άλλη προκύπτει πως η ποίηση είναι ακριβώς ο μεγαλύτερος εχθρός του. Η ποίηση είναι που δεν μπορεί ν' αφήσει απέξω, να διώξει από πάνω του...
Πρέπει να προσθέσω βέβαια ότι υπάρχουν ένα δυο ποιήματα όπου η ποιητική συγκίνηση κάπως ξεθυμαίνει δοκιμάζοντας να ξεπεράσει το όριο που της επιβάλλει η επιγραμματικότητα. Π.χ. το ποίημα "Τοιχογραφίες" θα μπορούσε να μείνει ως εκεί:
Μου 'λεγες πως οι τοίχοι έχουν αυτιά
κι εγώ χαιρόμουνα που κάποιος
θα μπορούσε να μ' ακούσει...
ενώ ακολουθούν καμιά δεκαριά ακόμη περιττοί στίχοι. Μα αυτά τα τελευταία μπορεί να είναι απλώς μιζέριες δικές μου.
Ευχαριστώ
Μάριος Μαρκίδης
II
Αθήνα, 16-12-1997
Αγαπητέ κ. Παπαδόπουλε,
Σας ευχαριστώ θερμά για τα "Άλλα Εμπόδια". Διαβάζω τον τίτλο της συλλογής ως εξής: Άλλα ( είναι τα ) Εμπόδια. Όλα τα ποιήματα στριφογυρίζουν γύρω απ' αυτόν τον υπαινιγμό. Οι άλλοι εφιάλτες, η άλλη συννεφιά, η άλλη ζωή... Η κλείδα ανάγνωσης βρίσκεται κατά την γνώμη μου σε δυο ποιήματα, στο ποίημα "Με τον καιρό" και στην "Απειλή". Συγκεκριμένα, στους στίχους του πρώτου "Όλα γίνονται με τον καιρό / μα κι όλα χάνονται", και στους στίχους του δεύτερου "Με νοσταλγία σας μιλώ / καθώς η στάθμη του παρόντος / ολοένα απειλεί να με σκεπάσει".
Υπάρχουν πολλοί ενδιαφέροντες στίχοι στη συλλογή. Η δική μου προτίμηση πέφτει στα "Όστρακα", καθώς και στο καββαδιακό "Ναυάγιο", που ο τελευταίος στίχος του "Από φουρτούνες μακριά, μα της στεριάς ναυάγιο" είναι δηλωτικός του στίγματός σας.
Σας εύχομαι Καλές Γιορτές
Μ. Μαρκίδης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου