ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ 1

ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΒΥΡΩΝΑ ΛΕΟΝΤΑΡΗ:  Βύρωνα Λεοντάρη: Ψυχοστασία ( Ιαν. 1972, Προτάσεις ).          Ο Βύρων Λεοντάρης βγαίνει κατ' ευθείαν μέσα από τα καπνίζοντα ερείπια της δεκαετίας 40-50. Ανήκει φύσει και θέσει σ' ένα κύκλο νεώτερων ποιητών που πολώνονται γύρω από δυο σημαντικούς ποιητές κάπως παλιότερους: Τον Μ. Αναγνωστάκη και τον Μ. Κατσαρό. Στη μεταπολεμική μας ποίηση θα μπορούσε κανείς να διακρίνει σχηματικά δυο μεγάλα ρεύματα. Το ένα συνεχίζει την Παλμική μεγαληγορία έχοντας επικεφαλής τους Ρίτσο, Λειβαδίτη και τον Ελύτη του "Άξιον Εστί". Το άλλο εκπορεύεται μέσα από τον υποτονικό χαρακτήρα του Σεφερικού λόγου και μ' ενδιάμεσο σταθμό τον Αναγωνστάκη καταλήγει στον Θ. Κωσταβάρα, στον Θωμά Γκόρπα, στον Β. Λεοντάρη και λίγο πιο πέρα στον κύκλο του προ δεκαετίας "λαθρόβιου" περιοδικού "Μαρτυρίες". Του δεύτερου αυτού ρεύματος ο τόνος είναι πιο οικείος, πιο ανθρώπινος. Επιδιώκοντας να διαπλάσει ένα αντιηρωικό κλίμα, α

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ(*): Ο καλός πολίτης  Σαν ήρτε η ώρα να πεθάνω  έλα κοντά μου, μπάρμπα Θάνο.  Δώσε μου πρώτα ένα ποτήρι,  ξέχειλο κι είναι το στερνό,  άνοιξε και το πανεθύρι  να μπει το φως το βραδινό.  Και μην αρχέψεις φασαρία  και μου ταράξεις το παιδί  και την καημένη τη Μαρία,  που φως ηλιού δεν έχει δει:  του πλυσταριού την κλειούν οι τοίχοι  να ξενοπλένει και να βήχει.  Για να πληρώσεις τους παπάδες  κάνε το γάιδαρο παράδες,  καρέκλες, μπατανίες ξεπούλα  κι απέ τη χήρα (πως πονώ!)  βάν' τη σε πλούσιο σπίτι δούλα,  δος και το Λάμπη για ορφανό.  Κι άμα θα φτάσω με πολλά  μεγάλα σάλτα μακρουλά  στον έφτατο ουρανόν απάνω,  θα κάνω τούμπες εκατό  στων ουρανών το δυνατό,  το βασιλιά και το σουλτάνο.  Ω! Τι λουλούδια στις βραγές  και τι πουλιά μπουκλάτα!  Εγώ 'μαι ο Νικολός. Σταμάτα!  Το παρατσούκλι μου Τζογές.  Είχα συμπέθερο το Ρίζο  κι είχα το γάιδαρο τον γκρίζο.  Πάγαινα πάσα Κυριακή  και πάσα μέρα σκόλη  στον Άη Μηνά για προσευκή

ΔΥΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΜΑΡΚΙΔΗ ( ΜΑΡΙΟΥ ΑΦΕΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ) ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ  I Αθήνα, 4-4-1994         Φίλε κ. Παπαδόπουλε         Αναγνωρίζω στα ποιήματά σας την ποιητική λειτουργία. Οι χαμηλοί μάλλον τόνοι, η επιγραμματικότητα, η λιτότητα ( συνήθως ) των εκφραστικών μέσων, ακόμη και οι μεσοπολεμικοί ρυθμοί ( παρ' ότι θα τους προτιμούσα με το πολυτονικό ) τους ταιριάζουν. Καταλαβαίνω τι εννοεί εκείνη η μικρή "πέρλα" με τον τίτλο "Τα ψώνια μου"  Γυρνώ απέξω βιαστικός  να ξετυλίξω  ποιήματα  και τι θέλει να καταλάβουμε το ποίημα που αρχίζει με τον στίχο: "θα παίξεις πάλι με τις λέξεις ποιητή..."         Και στη μια και στην άλλη περίπτωση δηλώνεται η διαστροφή στον κόσμο του να είναι κανείς ποιητής-τη μια φορά δεν κάνει τα ψώνια που κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι, την άλλη προκύπτει πως η ποίηση είναι ακριβώς ο μεγαλύτερος εχθρός του. Η ποίηση είναι που δεν μπορεί ν' αφήσει απέξω, να διώξει από πάνω του...         Πρέπει να προσθέσω βέβαια ότι