ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ
Παρακάτω παραθέτω ορισμένα ποιήματα για την αυτοχειρία. Δεν είναι όλα τα ποιήματα, που έχουν γραφτεί για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά προσωπικές μου επιλογές. Η φαρμακωμένη Τα τραγούδια μου τα `λεγες όλα, τούτο μόνο δε θέλει το πεις, τούτο μόνο δε θέλει τ’ ακούσεις αχ! Τη πλάκα του τάφου κρατείς. Ώ παρθένα! Αν ημπόρειαν οι κλάψες πεθαμένου να δώσουν ζωή, τόσες έκαμα κλάψες για σένα, που ‘θελ’ έχεις τη πρώτη πνοή. Συμφορά! Σε θυμούμαι καθόσουν στο πλευρό μου με πρόσωπο αχνό. "Τι έχεις;" σου `πα κι εσύ μ’ αποκρίθης: "Θα πεθάνω, φαρμάκι θα πιω". Με σκληρότατο χέρι το πήρες, ωραία κόρη κι αυτό το κορμί, οπού του `πρεπε φόρεμα γάμου, πικρό σάβανο τώρα φορεί. Το κορμί σου `κεί μέσα στο τάφο το στολίζει σεμνή παρθενιά του κακού σ’ αδικούσεν ο κόσμος και σου φώναζε λόγια κακά. Τέτοια λόγια αν ημπόρειες ν’ ακούσεις, οχ το στόμα σου τι ’θελε βγει; "Το φαρμάκι που πήρα κι οι πόνοι δεν εστάθηκαν τόσο σκληροί". Κόσμε ψεύτη! Τες κόρες τες μαύρες κατατρέχεις όσ