Ζαχαροπλαστείο "Σταύρος Νίτης" από το 1875.... Όταν η Δημιουργία, συνάντησε την Ποιότητα...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου 1993. Ξεκίνησε από μικρή καριέρα στην ηθοποιία αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Τα ποιήματα της είναι γνωστά για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό χαρακτήρα τους καθώς και τις αναρχικές ιδέες που πρόβαλε. Είχε μια κόρη, την Μυρτώ. Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμς. Σπούδασε στην δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη και στην σχολή χορού Πράτσικα, Ζουρούδη και Βαρούτη. Πρωτοεμφανίστηκε με το θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961, στο έργο των Ευαγγελίδη - Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό». Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ασχολήθηκε με την ποίηση, εγκαταλείποντας τον κινηματογράφο. Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε με τίτλο "Τρια κλικ αριστερά". Φιλμογραφία Πρωταγωνίστρια Το βαρύ πεπόνι (1977) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Τούλα Παραγγελιά (1980) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Κατερίνα Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού (1984) - σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος Υπόλοιπη φιλμογραφία Ο άλλος (1952) Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο (1959) .... Λαζάρου Το έξυπνο πουλί (1961)... Μαρίνα Μανή Τα κοθώνια του θρανίου (1962)... Ριρή Νόμος 4000 (1962) .... Κλειώ Η ψεύτρα (1963) .... Ντόλυ Γάμος αλά Ελληνικά (1964) Δεσποινίς διευθυντής (1964)... Ντιάνα Κάλλιο πέντε και στο χέρι (1965) .... Μπέτυ Κωνσταντινέα Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) .... Παγώνα Μια τρελή, τρελή οικογένεια (1965) .... Σίσσυ Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια (1968)... Καίτη Λαμπρέτα Η ωραία του κουρέα (1969)... Άννα Αγάπη για πάντα (1969)... Πένυ Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; (1971)... Φρόσω Βιβλία της Κατερίνας Γώγου Εν ζωή Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978 Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco. (Night Horn Books, 495 Ellis Str., Box 1156, San Francisco, CA 94102) Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980 Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-0292-8, 1η έκδοση 1982 Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986 Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988 Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση 1990 - Εκδόσεις Καστανιώτη, 2η έκδοση 2004 Μεταθανάτιες κυκλοφορίες Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-3227-4, 1η έκδοση 2002 Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-3796-9, Επανέκδοση 2004 Βιβλία για την Κατερίνα Γώγου Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, 1η έκδοση 2007 Δισκογραφία Ποιήματα από ήδη εκδοθέντα βιβλία της χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία του (πρώην συζύγου της) Παύλου Τάσσιου "Παραγγελιά" (με υπόθεση βασισμένη στην ιστορία του Νίκου Κοεμτζή). Η μουσική της ταινίας, που έγραψε ο (μετέπειτα διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος) Κυριάκος Σφέτσας και επένδυσε τα εν λόγω ποιήματα, κυκλοφόρησε σε δίσκο (ΕΜΙ-1981) με τίτλο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ". Λίγο μετά το θάνατό της η EMI-Minos κυκλοφόρησε το δίσκο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ" σε CD (remastered ADD) το 1995. Κυκλοφόρησε σε CD και το 2006 (σε περιορισμένα αντίτυπα) στη σειρά "Αποκλειστικές Επανεκδόσεις" των "Metropolis".                           1  Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς. Κάνουν ότι λάχει. Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν έρημους Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος επαγγελματίες επαναστάτες παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα για να κοιμηθούν αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται. Εμένα οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα στις ταράτσες παλιών σπιτιών Εξάρχεια Βικτόρια Κουκάκι Γκύζη. Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια Τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες απειλητικές σιωπές κολπίτιδες ερωτεύονται ομοφυλόφιλους τριχομονάδες καθυστέρηση το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς. Κάνουν ότι λάχει. Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα γιατί η δικιά σας μόνο για γλείψιμο κάνει. Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα στα χέρια σας. Στο λαιμό σας. Οι φίλοι μου.                 2  Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι μες τους ανθρώπους... τα περίπτερα πως κρυώνουνε απ΄τις βρεγμένες εφημερίδες ο ουρανός πως τρυπιέται στα καλώδια και το τέλος της θάλασσας από το βάρος των πλοίων πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες στο τελευταίο δρομολόγιο και το λάθος εκείνου που κατέβηκε στην πιό πρίν στάση τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο και τη ντροπή σου ύστερα από δύο χρόνια που βρήκες λεφτά πως να τα ζητήσεις πως τσούκου τσούκου αργά μεθοδικά μας αλλοιώνουνε να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή από το στύλ της καρέκλας...

3

Πάει. Αυτό ήταν. Χάθηκε η ζωή μου φίλε μέσα σε κίτρινους ανθρώπους βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου. Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα. κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

4

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση μετρήσαμε τ’άμέτρητα τ’άστρα και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα τα πλοία που δεν άραξαν κι είναι επειδή μια και κάτω κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας γεμάτα παράπονο-παιδιακίσα πράγματα- τον Ιούλιο κάποτε Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι για να μας χαϊδέψει κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω σα να μη φάμε ξύλο. Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ πώς θα μ’αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ. Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ . Κι εκεί.»

5

Θα 'ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράγματα να το θυμάσαι Μαρία θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη Μη βλέπεις εμένα μην κλαις εσύ είσαι η ελπίδα Άκου, θα 'ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές με γερμένους απ' έξω και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θα 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια Οι άνθρωποι, σκέψου, θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές : απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός για το μάθημα της Ιστορίας Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα, δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος Θα την αλλάξουμε τη ζωή ...παρ' όλα αυτά Μαρία

6

Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις. Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια. Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις. Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς. Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και οι φίλοι μου με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες  έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε φορά που ακούω "Κατερίνα" τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον. Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος το νου σου ε;
7

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες  των αλήτικων παπουτσιών μου.  Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.  Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.  Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας  Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε  την ώρα που απαυτωνόσαστε  την ώρα που κάνετε το χρέος σας  στα παιδιά σας, στο σωματείο σας  την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα  πως τρώτε αυγολέμονο  και τρώτε σκατά  μπορώ και περπατάω,  με τα αλήτικα παπούτσια μου  πάνω από τις στέγες σας  -όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη  την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-  δεν πιάνετε το κανάλι μου  μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος  ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι  αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας  δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας  η ελευθερία σας  είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου  θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε  και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"  αυτά τα παπούτσια  ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται  όταν εγώ καθαρίσω από εδώ  θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λειώνουν,  όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.  Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας  θα έρθει η ώρα   που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο  "συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"  να βάψετε τα δικά σας  μα η μπογιά  δεν θα πιάνει  ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε  τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας.

8

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ  είναι μη γίνω "ποιητής"  Μην κλειστό στο δωμάτιο  ν' αγναντεύω τη θάλασσα  κι απολησμονήσω.  Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου  κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ  μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.  Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε  για να με χρησιμοποιήσει.  Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα  για να κοιμίζω τους δικούς μου.  Μη μάθω μέτρο και τεχνική  και κλειστώ μέσα σε αυτά  για να με τραγουδήσουν.  Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά  τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος  μη με πιάσουν στην κούραση  παπάδες και ακαδημαϊκοί  και πουστέψω  Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί  και την καθημερινότητα που συνηθίζεις  σκυλιά μας έχουν κάνει  να ντρεπόμαστε για την αργία  περήφανοι για την ανεργία  Έτσι είναι.  Μας περιμένουν στη γωνία  καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.  Ο Μάρξ...  τον φοβάμαι  το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν  αυτοί οι αλήτες φταίνε  δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό  μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...