Ποίηση και χρόνος

       Ένα από τα πιο σημαντικά θέματα, που απασχολούν τον άνθρωπο είναι ο χρόνος. Εδώ με αφορμή την εκπομπή Go On, που μεταδόθηκε στις 28/4/2018 στον Επικοινωνία 94 FM(*), βλέπουμε πως αντιμετωπίζουν οι ποιητές το χρόνο μέσα από τους στίχους τους. Καλή ανάγνωση. 



 Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.»

Κωνσταντίνος Καβάφης

…Αηδίες— ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό
ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…»

Τάσος Λειβαδίτης 

Θρίαμβος Χρόνου

Φιλοσοφείς τρυφερότητα
χωρίς φιλοσοφία~
στέργεις αιωνιότητα
μονάχα με το βλέμμα~
είσαι μια ζωντανή βαθιά
σελίδα σώματος
π’ αστράφτει σε παρθενικότητα.
Ο χρόνος είν’ ακόμη για σένα
θρίαμβος
και σου τον εύχομαι πάντα.


Νίκος Καρούζος 




Πέρα από το χρόνο

Ακόμα κι όταν οι αγάπες τελειώνουν
ο χρόνος προχωρεί.
Στη στιλπνή του επιφάνεια αφήνεις αποτυπώματα διαμπερή
πάντα ευανάγνωστα για τους ειδικούς που αποτιμούν το κόστος»

Κλείτος Κύρου 

Χρονοκύκλωμα

Τη μέρα που ανακαλύφτηκε ο χρόνος οι άνθρωποι
κούρδισαν τα ρολόγια κι άρχισαν να τον κυνηγούν.
Κι αποτιμήθηκε σε ψήγματα καταστροφής κι απόχτησε αξία
μυθικών πτηνών και χάθηκε απ’ τον κόσμο η άνεση κι ο δισταγμός
και κανένας δεν εξουσίαζε το προσκεφάλι του
και δεν υπήρχε έστω και λίγος χρόνος για χαρά ή για λύπηση.
Μόνο σαν τροχοπεδούσε ο Μέγας Χρονοκράτορας έτρεχες να
φωλιάσεις στη μασχάλη του να κλείσεις τα μάτια και να μεταμφιεστείς.

Κλείτος Κύρου 

Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς.
Μας τουφεκίζουν έναν έναν
σαστισμένους λαγούς.

Μιχάλης Γκανάς 

Νύχτα καλοκαιριού

Είδε με λύπη το τασάκι να γεμίζει,
τα χαρτιά να μένουν μπροστά του λευκά
και τη νύχτα ασάλευτο φάντασμα
στην κορνίζα του παραθύρου,
σαν το παλιό πορτραίτο του παππού του.
Μόλις που τον θυμόταν τον παππού του
να του μιλά για τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα.
Όμως, παππού, κατακαλόκαιρο
κι αυτή η νύχτα να μη λέει να περάσει.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Το γράμμα

Κατέβηκες τις σκάλες αργά
γνέφοντας του ταχυδρόμου
ν' αφήσει το γράμμαστην εξώθυρα.
Προχώρησες και βγήκες αφήνοντάς το εκεί,
ξεχνώντας ακόμα και να πεις "ες αύριον"
χωρίς το πάθημα εκείνου του προγόνου σου
να σε φοβίζει.
Ο,τι περίμενες από παλιά δεν ήρθε.
Με τον καιρό το ξέχασες
κι ούτε που θέλεις πια να το θυμάσαι.....

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

1. Αύριο

Ένα είναι το πρόβλημα με το αύριο.
Μπορεί να μην προφτάσει να γίνει χτες.

2. Απόηχος

Όσα χρόνια και να περάσουν
δεν θα ξεχάσω ποτέ
τη γεύση από τα δάκρυά σου

3. Τελευταία ευκαιρία

η ώρα μηδέν
το πλήρωμα του χρόνου
ρηχά είναι, μπείτε


Γιώργος Νικολόπουλος

Ρολόγια

Κούρδισες το παλιό ρολόι,

άλλο στο χέρι σου φοράς.

Στο διπλανό δωμάτιο,

καινούργιο ξυπνητήρι κουδουνίζει.

Κοιτάς την ώρα και στο κινητό σου.

Πολλά ρολόγια γύρω σου,

ο χρόνος πάντα λίγος.

Συνέχεια την ώρα κυνηγάς.

Όλη σου η ζωή ένα ρολόι. 

Θεοχάρης Παπαδόπουλος 

Απενεργο-ποίηση

Στην πιο κρίσιμη μοναξιά
“Η μπαταρία σας είναι χαμηλή”
Μωρό πρόσφυγας ο χρόνος
παγώνει
Αλλά φωνή καμιά
Από το σιδερόφρακτο παράθυρο.

Ντέμης Κωνσταντινίδης 

Η παραίτηση 

Οι μέρες περνούν,
πέφτουν η μία πάνω στην άλλη,
κάθε αύριο ίδιο με σήμερα,
μια πιστή αντιγραφή του χτες.
Τίποτα συναρπαστικό,
δεν έχεις να πεις τα νέα σου σε κανέναν,
δεν έχεις κανέναν,
δεν έχεις νέα.
Όλα μια ευθεία γραμμή – νεκρά.
Τρως πίνεις κοιμάσαι, αυτό μόνο σου αρκεί,
βγαίνεις έξω , διασκεδάζεις – ξεχνάς,
με τους ίδιους ανθρώπους, στις ίδιες καταστάσεις, η ίδια ζωή.
Μια βελόνα κολλημένη στο ίδιο σημείο του δίσκου,
ακούς συνέχεια, ‘υπομονή, υπομονή, κάνε υπομονή’.
Κοιμάσαι ξυπνάς και υπομένεις,
μα τίποτα δεν αλλάζει.
Ώσπου μια μέρα δεν θα ξυπνήσεις και πάλι όλα ίδια θα μοιάζουν,
τίποτα δεν θα έχει αλλάξει.

Παναγιώτης Βασιλείου




Mην πεις αύριο

τώρα είναι
δεν το θέλω να περιμένω
τον έρωτα ή το σώμα σου
ή αυτό το ρίγος απ’ τα δάχτυλά σου
όλα πιο τώρα από ποτέ
αν θες να τρέξεις έλα
να τρέξουμε τώρα
να πιάσουμε χίλιους υάκινθους αυτή τη βροχερή ημέρα
μέσα στ’ όνειρο που θα ζωγραφίσουμε
στο μαγικό μας πίνακα των παιδικών εικόνων
και το άδικο
κι αυτό τώρα είναι
περίμενες να ξημερώσει για να χαϊδέψεις τα παιδιά
να παίξεις με τα αδέσποτα σκυλιά και με τον ήλιο
όμως εδώ τώρα είναι
μέρα και νύχτα
κι όποιος πεινάει
όποιος κοιμάται στο δρόμο
όποιος πεθαίνει και προσπέρασες
όλα είναι τώρα
τι περιμένουμε
ο κόσμος καταποντίζεται τώρα
η φωνή καιρό ακονισμένη
να φωνάξουμε τώρα
και να δώσουμε τώρα
να αγγίξουμε τώρα
να διεκδικήσουμε όλα για το τώρα μας
και τα ταξίδια εκείνα που αναβλήθηκαν για αύριο
κι όλα εκείνα τα λόγια που κρύψαμε στο στόμα
να πετάξουμε τώρα
πιασμένοι απ’ την ουρά ενός μπαλονιού
ψηλά ως τα σύννεφα
γιατί κι οι άνθρωποι τώρα είναι
κι όλες οι σκέψεις αύριο θα ‘ναι κουρασμένες
και το δίκιο μας
μέσα σ’ όλα το δίκιο μας
που όλο περιμένει το αύριό του
να χαράξει είπες
να μην ξυπνήσουμε τους γείτονες
μη γελάς τόσο δυνατά
ξάπλωσε σώπα
όμως τώρα είναι
κι η επιθυμία το πιο γερό ξυπνητήρι στον κόσμο
κι η αλήθεια μου - γεννημένη χρόνια
αύριο ίσως να ’ναι μια άλλη
πριν ακόμα να προλάβει να ειπωθεί
δεν περιμένω
την αυγή ή τον πόλεμο
ή αυτό το αιώνια αυριανό καλοκαίρι
αν θες να ζήσεις έλα
να ζήσουμε τώρα
και να μεθύσουμε
με όλα εκείνα τα χαμόγελα που βρίσκουμε στο δρόμο
κι όλα πιο δρόμος από ποτέ
μην πεις αύριο
τώρα είναι

Κατερίνα Ζησάκη

(*) Στην συγκεκριμένη εκπομπή έγινε κι ένα σύντομο αφιέρωμα στον Κώστα Κοβάνη, όπου βρίσκεται δημοσιευμένο εδώ με δύο αναρτήσεις στο αντίστοιχο λήμμα.