ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Επιμέλεια ανθολόγησης: Θεοχάρης Παπαδόπουλος 




Κουρασμένα κορμιά,λήκυθοι τα ραίνουν προτού καν αυτά φύγουνε για πάντα.
Παλικάρια που τα ρημάζει το κυνήγι του τσακίσματος
και μία νύχτα που το αγκάλιασμα,δεν ευδοκίμησε ακόμη στις κρυφές γωνιές της.
Παράταιρες στου Κόσμου το στρώμα οι ματιές των εραστών
το κορμί τους ξεφλούδισε τις αισθήσεις τους και τώρα αυτές πως τουρτουρίζουν...
Αγάπη δεν τους στέκεται
και πέφτουνε μαζικά και πνίγονται στα ποτάμια των συνόρων.

Χρήστος Δημούλας 



Οι δρόμοι ξεγεννούν τοπία 

 
Οι δρόμοι ξεγεννούν τοπία

Τοπία ξένα πέτρες αλλιώτικες

Η ελπίδα σιδερώνεται στις ανηφόρες

Στις κατηφόρες ξινό το γάλα και δεν πίνεται

Οι συκοφαντίες περιέχουν πολύ λίπος

Η θάλασσα τη νύχτα πηχτός υδράργυρος

Βρέφη θηλάζουν το αλάτι

Μυρίζει ο ουρανός φτερά που καίγονται

Οι φωνές, οι φωνές…

Άκου, η προσφυγιά είναι βαρύ ταμπάκο

Όλοι είναι οι άμαθοι, ξερνούν τα σωθικά τους

Ράβουν τ΄ αθόρυβά τους κλάματα σε σημαία χωμάτινη

Καθώς το μέλλον άβατο

Το παρελθόν δεμένο με σκοινιά στο μαξιλάρι

Και η πυξίδα κολλημένη στο παρόν σαν αμαρτία.

(Κι αδράχτι δεν υπάρχει να τρυπηθούν, να κοιμηθούν

Και να ξυπνήσουν εκατό χρόνια αργότερα

Με τα οστά ξεκούραστα, ν΄ αχνίζουν και

μια κοιλάδα φεγγάρι κάτω από δροσερή μασχάλη.)

Κι όταν καμιά φορά

Ανεπαίσθητα ξεσφίγγεται η κλωστή −που τους κρατά

Από της μοίρας την σκουριά σινδόνη

Με το βρόντο ενός ανθρώπου που λυγίζει

Σπαράζουν για το υπέρμαχο φως.

Για τίποτ’ άλλο.

Στέλλα Δούμου 

Ο Φυγάς

Μου είπαν πρέπει να φύγω
μα, εγώ δεν ήθελα
και ηττήθηκα!
Περπάτησα χιλιόμετρα
τον δρόμο της προσφυγιάς
με μια ελπίδα στην καρδιά.
Μεγάλοι δρόμοι
Άπειροι άνθρωποι
όπου κι αν πήγα
κλειστά τα σύνορα μου είπαν!
Μου είπαν πρέπει να φύγω
μα, εγώ δεν ήθελα
και ηττήθηκα
με μια ελπίδα στην καρδιά
στον δρόμο της προσφυγιάς!!

Ατζέρ Ιχτιάρ

Τα χελιδόνια 

Τα χελιδόνια να φυλακίσουμε

θέση δεν έχουν στον τόπο μας  
ασθένειες μεταφέρουν 
μηνύματα ελπίδας που τρομάζουν 
εμπρός αδέρφια, να προετοιμαστούμε μην μας ξεγελάσει η άσπρη τους κοιλιά 
μαύρο το χρώμα τους 
σαν τη μαύρη ψυχή μας 
εμπρός, τι καθόμαστε, 
εμπρός τις φωλιές τους να γκρεμίσουμε 
πάνω από τα σπίτια μας 
τα χαρισμένα στις τράπεζες 
ξεκάθαρο πια, το σανό και το άχυρο 
ήρθαν να μας κλέψουνε 
αυτό που χρόνια μας ταΐζουν 
οι θηριοδαμαστές μας.  

Ειρηναίος Μαράκης 

 
Μάρτιος μήνας ποίησης

Αφαιρουμένων των ιών
των αξιών
προσφύγων, ελιγμών, μεταναστών
κλειστών υποδομών φιλοξενίας
εντός, εκτός, ή κατά κορυφήν
η Άνοιξη άνοιξε τις πύλες της, οπότε
καιρός να εξορμήσουμε στην Ποίηση
ποιούντες εν ανάγκη και την νήσσαν
έναντι των ντε φάκτο εξελίξεων.
Μαθαίνουμε βεβαίως ότι τείχη
υψώνονται ανά την επικράτειαν
αλλά ως μη ακούοντες κρότον κτιστών ή ήχον
προτείνω ν΄αγνοήσουμε προσώρας το συμβάν
συμβιβαζόμενοι με του Μαρτίου τας Ειδούς.
Ούτως ή άλλως οι συγκλητικοί
έχουν αποφασίσει.


Χάρης Μελιτάς 

Τα κορμιά μας
 

Τα κορμιά μας γίναν χαλάσματα
από κατεδαφισμένα κτίρια
σε πολέμους χαλεπούς.
Τα κορμιά μας κατακρεουργήθηκαν
σε φράκτες ασφάλειας και
εθνικής υπερηφάνειας.
Τα κορμιά μας γίναν ψάρια
κολυμπούν σε θάλασσα κόκκινη
κόκκινη από το αίμα μας.
Τα κορμιά μας σάπισαν
στα νερά του Έβρου
και στη λάσπη της Μόριας.
Τα κορμιά μας γίναν βόμβες
στα χέρια του κτήνους
με ρυθμούς ρατσιστικής προπαγάνδας.
Τα κορμιά μας δολοφονήθηκαν
από σφαίρες φασισμού
υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Τα κορμιά μας ξοδεύτηκαν
σε απάνθρωπες σχέσεις
και ανέντιμες συνωμοσίες.
Τα κορμιά μας κάποια μέρα
κρίνα θα γίνουν
και θ' ανθίσουν σε όλη τη γη
με τη σπορά της ελευθερίας.

Monika Monique 

Οι πρόσφυγες

Άνθρωποι κουρασμένοι

δίπλα σε λαμαρίνες και σε σκουπίδια,

φοβισμένοι δίχως όνειρα και ελπίδες.

Άνθρωποι με κουρέλια, που

ένιωσαν τον πόνο και την θλίψη,

που έζησαν

τον διωγμό και έχασαν πατρίδα

μα και πίστη.

Άνθρωποι περιφρονημένοι,

που τους αφαίρεσαν κάθε αξία,

που ξέρουν πως τα λόγια

έχασαν την ουσία.

Άνθρωποι που έδειξαν εμπιστοσύνη

σε κράτη παραβάτες,

έγιναν θύματα

σε βυθισμένες βάρκες.

Άνθρωποι πεταμένοι σαν σακιά

ανάμεσα στις στάχτες και δίπλα τους

κάποιοι δήθεν φιλόξενοι

να τους κοιτάζουν αδρανείς

καθώς πέφτουν  μέσα στις λάσπες.

Άνθρωποι που τιμούν

την λέξη ανθρωπιά

και κράτη  που γελούν

γιατί ξέχασαν την σημασία

της αγάπης και φέρανε

την συμφορά.

Αυτά τα κράτη αύριο

θα λυτρωθούν

μέσα από της ιστορίας

την ψευτιά,

ενώ κάθε μέρα χάνονται

άνθρωποι από την αδιαφορία. 

Ανδριάνα Μπιρμπίλη 

Σαν πρόσφυγας

Δεν ήρθα σαν κατακτητής 

αλλά σαν πρόσφυγας,

γυρεύοντας στέγη και άσυλο,

έτοιμος να διαβώ τα σύνορά σου.

Μα εσύ ύψωσες φράχτη

κι εγώ δοκίμασα τη θάλασσα,

με κίνδυνο να χάσω τη ζωή μου.

Τώρα πια ψάχνω καταφύγιο στις πόλεις σου 

δίπλα στου μπάτσου την οργή

και στο μαχαίρι του φασίστα.

Ψάχνω τα μάτια σου να δω

και να τους δείξω την πληγή μου.

Θεοχάρης Παπαδόπουλος

                       

Αδέρφια μας πρόσφυγες 

 
Αδέρφια μας πρόσφυγες
αδέρφια μας που σας βαφτίσαν μετανάστες
δεν έχω άλλο να σας δώσω
σ’ αυτήν τη μπίλια που γυρνάει ολάνθιστη στο μαύρο
πέρα από μια λέξη
αδέρφια μας πρόσφυγες
αδέρφια μας μετανάστες
είμαστε όλοι μαζί σας στη βάρκα της θλίψης
που σας έραψε το στόμα 

Ειρήνη Παραδεισανού 

 

Πύλη εισόδου

Εξόριστοι απ' τον αιώνα τους
σαν παραγνωρισμένοι προφήτες
διασχίζουν την κόλαση
με χιλιάδες χειμώνες
στις αποσκευές τους

Άοπλοι πολιορκούν
τα τείχη μιας άψυχης πολιτείας
αναζητώντας μια καταποντισμένη Ιθάκη
Ανώνυμοι πεσόντες
ενός ακήρυχτου πολέμου
παραδομένοι στη λήθη
Τάξη και ασφάλεια
επικρατούν στο βασίλειό σας
μα οι νεκροί
που δεν βρήκαν την Ιθάκη τους
επιστρέφουν ακολουθώντας
τα ίχνη του αίματος και της φωτιάς

Νίκος Σουβατζής