ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ-ΔΥΟ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΣΕ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ "ΚΕΔΡΟΣ"

       Τον Δεκέμβρη του 1971, από τις εκδόσεις "Κέδρος" κυκλοφόρησε μια ποιητική ανθολογία με τίτλο "Η Νέα γενιά" από τους Στέφανο Μπεκατώρο και Αλέκο Φλωράκη.  Οι ποιητές που συμπεριλαμβάνονται στην ανθολογία ανήκουν στην γενιά του '70 γνωστή και ως "Γενιά της αμφισβήτησης". 

       Οι γνωστοί ηθοποιοί Χρήστος Βαλαβανίδης και Δημήτρης Ποταμίτης συμμετέχουν με αρκετά ποιήματά τους στην συγκεκριμένη ανθολογία. Κανένας από τους δύο ηθοποιούς δεν συνέχισε στο χώρο της ποίησης καθώς και τους δυο τους κέρδισε η ηθοποιία, όμως, αξίζει να δούμε κάποια ποιήματα, που δείχνουν το ταλέντο τους.

        Ειδικότερα ο Χρήστος Βαλαβανίδης εξέδωσε και μια ποιητική συλλογή το 1974 με τον τίτλο: "Εικοσιοκτώ ποιήματα" από τις "Εκδόσεις των Φίλων". Το 2007 εξέδωσε μια ακόμα ποιητική συλλογή με τίτλο "Ανοιχτή ακρόαση" από τις εκδόσεις "Καστανιώτης". Στη Βικιπαίδεια αναφέρονται τρεις ποιητικές συλλογές του Χρήστου Βαλαβανίδη, χωρίς να αναφέρονται οι τίτλοι ή άλλα στοιχεία. 

       Σκοπός μας δεν είναι να αντιγράψουμε όλη την ανθολογία γι' αυτό δεν παραθέτουμε όλα τα ποιήματα του Βαλαβανίδη και του Ποταμίτη, που περιλαμβάνονται στη συγκεκριμένη έκδοση, παρά μόνο κάποιες επιλογές.  

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗΣ: 

Η ζωή μου 
της έλεγε  
μοιάζει με το κάστρο - 
πότε το κυριεύουν 
πότε το κατοικούν 
πότε το συνηθίζουν. 

Ποίημα της πέτρινης εποχής 

Όταν έλιωσαν οι πάγοι 
οι γυναίκες μείναν στις σπηλιές. 
Φτιάξαμε τόξα και κοντάρια 
βγήκαμε στο κυνήγι. 
Το δέρμα μας είναι άσπρο 
τα μάτια μας πράσινα η γαλάζια 
στη γη φυτρώνουνε λουλούδια 
σπάει σε χίλια χρώματα ο ήλιος 
σαν πέφτει πάνω στα στολίδια που φοράμε 
χαιρόμαστε τον έρωτα με άγνωστους ανθρώπους. 
Μονάχα ο ρυθμικός αντίλαλος κάποιου τυμπάνου 
γεμίζει την καρδιά μας τρόμο κι αγωνία. 

Πρέπει να φτιάξουμε όπλα πιο σκληρά. 


Από τις "τρεις φωτογραφίες" 

                   β'

Γυμνό τ' ακρωτήρι 
άδειο το σκοινί 
η θάλασσα ήρεμη 
κι αυτός περιμένει την άνοιξη 
άσπρο το μανταλάκι απ' τον ήλιο 
κοιτάζοντας τον ουρανό 
κομμένον στα δύο: 
πάνω 
               η σιωπή 
και κάτω 
             το μεράκι της θάλασσας. 


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ: 


Η σιωπή 

Τώρα 
όλοι 
πανηγυρίζουν 
που είναι 
μόνοι 
χαράζουνε 
στην πέτρα 
τη σιωπή τους 
σπάζουν 
την πέτρα 
για να βρουν 
τη ρίζα τους 
γυρεύουν 
λίγη ρίζα 
λεμονιάς 
για να μιλήσουν 


Αιτιάσεις θεατρίνου 

                               η κωμωδία 

Κι αν έγινα Παλιάτσος 
ήταν για να κάνω τη ζωή να μου χαμογελάσει 
μόνη της δε θα το 'κανε ποτέ 
δεν ανήκω στον κύκλο των ευνοουμένων της 
                     
                                 η τραγωδία           
  
Κι αν έγινα Παλιάτσος 
ήταν για να βρω τ' αγαπημένο Πλάσμα 
που από παιδί ζητούσα μέσα μου 
και να το ζωντανέψω 
πλάθοντας απ' την αρχή ένα κόσμο 
πιο άτρωτο απ' τα ερείπια της Σαλαμίνας

                                   Το όνειρο 

Κι αν έγινα Παλιάτσος 
ήταν για να βρω μιαν άλλη ζωή 
μιαν άλλη μυθολογία 
ένα προσωπείο πιο ανθρώπινο από κείνο των αγαλμάτων 
ένα ρυθμό πιο μουσικό στον τρόπο να κινδυνεύω 



Η πόλη 

Αυτές είναι 
οι ηλεκτρικές στήλες του Ολυμπίου Διός 
που να τη βρεις τη ζωή σου 
σε τούτη την πόλη 
με τα λευκά χείλη της ειρωνείας 
με το πρώιμο χρώμα στα μάτια των παιδιών 
που να τη βρεις 
ανάμεσα στα φώτα τα λεωφορεία και τα μετρό 
να ανακαλύψεις κανένα αγαπημένο πρόσωπο 
κανένα πρόσωπο δικό σου 
που να τη βρεις 
τώρα που τα καφενεία έγιναν 
ο πιο ανώδυνος τόπος αυτοκτονίας;