ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΟΥ

        Η Νίκη Πολίτου γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς Κωνσταντινουπολίτες. Μετά το γυμνάσιο εργάστηκε ως λογίστρια. Παράλληλα σπούδασε ξένες γλώσσες: γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ιταλικά. Πτυχιούχος πλέον της Γαλλικής και Αγγλικής φιλολογίας εργάστηκε επί μακρόν ως καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ως μεταφράστρια. Από νεαρή ηλικία εκδήλωσε την κλίση της για τη λογοτεχνία και ιδιαίτερα για την ποίηση. Επίσημα εμφανίστηκε στα γράμματα το 1993 με την ποιητική συλλογή "Διαχρονικά κι εφήμερα". Έκτοτε έχει εκδώσει δεκαοχτώ ποιητικές συλλογές εκ των οποίων οι πέντε είναι συλλογές Χάι-Κου.
       Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη μετάφραση λογοτεχνικών κειμένων. Είχε επανειλημμένως τιμηθεί και βραβευθεί για το έργο της. Ήταν μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Πέθανε πριν από μερικά χρόνια στην Αθήνα. 

Ο στρατιώτης 

Αμούστακος στρατιώτης το όπλο του γεμίζει, 
αγνάντια του το στρέφει τ' αδέρφια του θερίζει. 
Το βλέμμα του ανάμικτα νεκρά κορμιά αγκαλιάζει, 
αγνάντι μα και πλάι του κι η Άνοιξη ...οργιάζει! 

Της μάνας συλλογάται την άσκοπη θυσία, 
στο σπλάχνο της να δώσει μι' ανέφελη πορεία, 
που πριν χαρεί το πρώτο ερωτικό του σκίρτημα 
θύτης και θύμα τάχτηκε σε πολέμου μήνυμα. 

Στης φύσης την ανεμελιά, στον μυροβόλο αγέρα, 
αυτό με θάνατο μεθά στου Άρη τη σκακιέρα. 
Στο στόχαστρό του αδιάφορα τ' αδέρφι του σκοπεύει. 

Άλογο σφαιροβόλημα κι η σκέψη τον παιδεύει: 
Να 'ναι μοιραία η στιγμή απ' το βόλι που σιμώνει; 
Κι αλίμονο δεν έμαθε ποιον και για ποιον σκοτώνει!