ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΧΑΪΜΕ ΣΒΑΡΤ

  Ο Χάιμε Σβαρτ γεννήθηκε στη Χιλή. Είναι μόνιμος κάτοικος Ελλάδας διωγμένος από τη Χιλή από τη χούντα του Πινοσέτ. Με όνειρα για λευτεριά και δικαιοσύνη συνεχίζει να αγωνίζεται και να γράφει ποίηση.

Πόλεμος
 Ένας αποχαιρετισμός…
 ένας αποχωρισμός για πάντα;…
Να πηγαίνεις μακριά… 
πολύ μακριά από τη γη σου…
να αφήνεις την πατρίδα σου μέσα
στην καταστροφή και τους
φονικούς βομβαρδισμούς…
είναι ο Πόλεμος!... 
είναι ο Πόλεμος!...
παιδιά γυμνά να τρέχουν μέσα στα ναρκοπέδια…
άντρες και γυναίκες ολόγυμνοι
μπροστά στον τρόμο του Πολέμου…
είναι τα Ναπάλμ…
μέσα στους ορυζώνες του Βιετνάμ
που έχουν ήδη ανθίσει…
είναι οι εύφλεκτες βόμβες…
είναι οι βόμβες εμπρησμού που
εκτοξεύουν απ’ τους ουρανούς
δαίμονες με φτερά αμερικάνοι και γάλλοι…
είναι ο Πόλεμος… 
είναι ο τρόμος του πολέμου…
είναι ο πόνος μπροστά σε τόση ατιμωρησία…
είναι η σπαρακτική κραυγή μιας
μάνας που χάνει το παιδί της
σ’ αυτό τον άδικο Πόλεμο…
Είναι ο τρόμος που σπέρνει ένας
άγνωστος στρατιωτικός, 
που λέγεται
Φράνκο ενάντια σ’ ένα λαό που
λέγεται Ελπίδα…
Είναι η Γκέρνικα που μας φωνάζει
πάνω απ’ τις συνειδήσεις μας…
ο Πόλεμος είναι μια σκληρή
πραγματικότητα στη διάρκεια
όλης της
ανθρώπινης ζωής;…
εμείς θα ψάξουμε γι αυτή την
ακατάδεκτη κόρη που λέγεται
Ειρήνη…
πόσο την αγαπούμε … 
απόμακρη κόρη…
αχ εμείς που τόσο παλεύουμε για
την Ειρήνη…
τόσο στην Κολομβία…   
όσο στη Μέση Ανατολή…
αχ εμείς που τόσο την ψάχνουμε…
μόνο Ειρήνη και πάλι Ειρήνη…
Όχι στον τρόμο του Πολέμου…
εμείς που τόσο αγωνιζόμαστε για
την Ειρήνη και είδαμε μόνο άλογα
κομματιασμένα από τις βόμβες…
κτίρια τελείως κατεστραμμένα
στη Δαμασκό…
εμείς που τόσο ψάχνουμε την
απόμακρη κόρη της Ειρήνης…
εμείς που κάθε μέρα βλέπουμε να
πεθαίνουν πνιγμένα στο Αιγαίο
και
στη Μεσόγειο χιλιάδες
ανυπεράσπιστα παιδιά, 
μανάδες που
ψάχνουν τα παιδιά τους μέσα στα
κύματα της θάλασσας…
αχ θάλασσα… 
αχ αιώνιο πέλαγος
πληγωμένο επέστρεψέ μας
ζωντανούς
τόσους σύριους πνιγμένους σ’
αυτές τις κατεστραμμένες ακτές 
της Ελλάδας. 
Λέσβος πατρίδα ποιητών
και ωραίας ποίησης…
νησί της αλληλεγγύης… ανάμεσα
στους φτωχούς και σ’ αυτούς που
υποφέρουν…
εμείς που αγαπούμε αυτή την
πολυπόθητη Ειρήνη…
Την αυγή και με τ’ αστέρια στο
καθημερινό τους ξύπνημα… 
δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε
για την Ειρήνη…
Πάντα για τη Ζωή πάντα για την
Ειρήνη ενάντια στον Πόλεμο.

Μετάφραση: Άννα Καράπα 

Πατήστε ? για συντομεύσεις πληκτρολογίου.

Στο Αιγαίο

Στο Αιγαίο τα καράβια εξοκείλουν
ανάμεσα στους υφάλους της ακτής της νήσου Τήνου…
όλα τα σκεπάζει η καταχνιά…
περνούν οι αιώνες
και η αγάπη μας ποτέ δεν θα τελειώσει έτσι…
«εμείς, αυτοί του τότε… δεν είμαστε πια οι ίδιοι» έλεγε
ο Ποιητής…
Περιδιαβαίνοντας σε άγνωστα μονοπάτια, διασχίσαμε κοιλάδες
και βουνά…
στο νησί της Χίου…
δέντρα που αιμορραγούσαν, πληγωμένα θανάσιμα
όλη η Ελλάδα στις φλόγες…
καίγονται τα πιο όμορφα δάση της Δημιουργίας…

Ο Υμηττός, ο Παρνασσός.. καίγονται τελείως
μια τεράστια πίκρα με πνίγει…
όπως και η αγάπη σου που έφυγε…
τα αγκάθια και τα κρίνα δε θα γυρίσουν πια στους κατεστραμμένους
κήπους μας…
οι θάλασσες θα γίνουν ο τάφος χιλιάδων ξεπατρισμένων απ’ τους πολέμους..
από αυτό το εφήμερο ζεστό καλοκαίρι μόνο εσύ μου απόμεινες…
στο βάθος φαίνεται η Καστέλα και ο ήλιος που φεύγει φλεγόμενος…
το λιμάνι του Πειραιά κρύβει τις τελευταίες καλοκαιρινές ακτίνες του ήλιου…
πού θα πάει ο ήλιος;

Μετάφραση: Άννα Καράπα