Για τη Μαίρη με τα μάτια τα ταξιδιάρικα, π' αγνάντευαν στις βίδες των πινόκιο μια σιδερένια θάλασσα, γεμάτη σπασμένα ξύλινα βλέφαρα, ξεθωριασμένες εικόνες αγίων και ναυάγια βλέμματα - όλες δηλαδή τις στοιχισμένες παρενέργειες από δήθεν στιγμές ευτυχισμένες Για τη Μαίρη που 'παιζε το πιάνο στα δάχτυλα, με δύναμη, μ' απίστευτη δύναμη, ανήμπορη όμως να σκεπάζει το τρίξιμο των δοντιών της τις παγερά καλοκαιρινές νύχτες, όταν έντρομη νόμιζε ότι τίποτε πια δεν την τρόμαζε Για τη Μαίρη π' άφηνε τα δέντρα να της χαράζουν τ' αρχικά τους, μα δεν επέτρεπε ποτέ να την έχουν αυτοί που ήθελαν τα πάντα δικά τους και στριφογύριζε στις γειτονιές των ομήρων σε καθεστώτα δήθεν ονείρων, σβήνοντας χαμόγελα απρόσωπα, ζωγραφισμένα χαμόγελα σ' αδιάφορα πρόσωπα. Για τη Μαίρη που τα σημαντικότερα έμαθε από συνθήματα σε τοίχους, από πανό σηκωμένα, από αποσπάσματα κομμένα, εφημερίδων από εκείνο το απόλυτα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου