ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

 

       Παρακάτω παραθέτω μια μικρή ανθολογία ποιημάτων για το φιλί, που ξεκινά από το δημοτικό τραγούδι και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. 

 

Κόκκινο αχείλι

Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα
κι έβαψε το δικό μου

Και στο μαντίλι το 'συρα
κι έβαψε το μαντίλι

Και στο ποτάμι το 'πλυνα
κι έβαψε το ποτάμι

Κι έβαψε η άκρη του γιαλού
κι η μέση του πελάγου

Κατέβη αϊτός να πιει νερό
κι έβαψαν τα φτερά του

Κι έβαψε ο ήλιος ο μισός 

και το φεγγάρι ακέριο. 

Δημοτικό

 

 

Φίλησέ με όπου θέλεις 

Τί με θέλεις να σε πήσω; 
-Έλα εδώ να σε φιλήσω 
εις τα χείλη και τα φρύδια 
και των ομματιών τα φύλλα. 
-Δεν το στέργω, δεν το στέργω, 
άφες με, καλέ, να φεύγω. 
-Κόρη, κόρη χαϊδεμένη 
και ψυχή μ' αγαπημένη, 
η καρδιά μου πικραμένη 
και η γλώσσα μαραμένη. 
Έλα δω να σε φιλήσω 
την ψυχή μου να δροσίσω 
και τη γλώσσα μου να ψύξω 
και τα χείλη μου να βρέξω. 
-Φίλησέ με όπου θέλεις 
και ειπέ μου που υπάγεις, 
να σ' ακολουθήσω πίσω 
και να σε γλυκαγκαλιάσω 
ως αγόρι χαϊδεμένο 
και πολλά επαινεμένο. 

Άγνωστος 

 

Μια βοσκοπούλα αγάπησα 

 

Μια βοσκοπούλα αγάπησα,
μια ζηλεμένη κόρη
και την αγάπησα πολύ
ήμουν αλάλητο πουλί,
δέκα χρονών αγόρι.

Μια μέρα που καθόμαστε
στα χόρτα τ’ ανθισμένα,
Μάρω, ένα λόγο θα σου πω,
Μάρω, της είπα, σε αγαπώ,
τρελαίνομαι για σένα.

Από τη μέση με άρπαξε,
με φίλησε στο στόμα
και μού’ πε: Για αναστεναγμούς,
για της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα.

Μεγάλωσα και την ζητώ...
άλλον ζητά η καρδιά της
και με ξεχνάει τ’ ορφανό...
Εγώ όμως δεν το λησμονώ
ποτέ το φίλημά της. 

Γεώργιος Ζαλοκώστας 

 

Το φιλί 

Μαζί στο περιβόλι εκατεβήκαμε
σφιχτά σφιχτά πιασμένοι από τα χέρια,
με την ψυχή στα χείλη εφιληθήκαμε
σαν άχολα κι' ερωτευμένα περιστέρια.

Πλην τη στιγμή που του φιλιού αισθανθήκαμε
τη γλύκα κι ανεβήκαμε στ'αστέρια,
εξύπνησα...και είδα στο πλευρό μου
πως εφιλούσα το προσκέφαλό μου. 

Διονύσης Ηλιακόπουλος 

 

 Το φίλημα 

Είναι το φίλημα τροφή πυρίνη της καρδίας,
στιγμή κλαπείσα της Εδέμ, αρχή αθανασίας.
Είναι το μύρον της ζωής, η γλώσσα των αγγέλων,
έρως εις δύο στόματα ευώδη ανατέλλων.
Είναι το φίλημα θερμή πλημμύρα αισθημάτων,
"Χριστός ανέστη της ψυχής", το άσμα των ασμάτων ^.
Της ήβης ψάλλον όνειρον,υμέναιος καρδίας
άνευ στεφάνων και πομπών , πλην έμπλεον θρησκείας.
Κ'είναι το φίλημα πνοή του πλάστου ζωογόνος,
είναι το ρήμα του Χριστού, ευδαιμονίας στόνος.
Καρδίας δίδυμος ακτίς εις χείλη μυροβόλα,
αιωνιότητος στιγμή και βλάστησις καθ' όλα.
Μ'έν φίλημα γεννώμεθα, μ'έν φίλημα γεννώμεν
κ' εν φίλημα λαμβάνομεν οπόταν τελευτώμεν. 

 

Αχιλλέας Παράσχος  

Εξομολόγηση 

Παπά, μια κόρη αγάπησα
και μ’ αγαπούσε σαν τρελή·
μια μέρα την αγκάλιασα,
πήρα το πρώτο της φιλί.
Παπά, τι συλλογάσαι ;

-Αν την αγάπησες πολύ,
συχωρεμένος να ’σαι.

-Μια μέρα εκείνη ερίχτηκε
στην αγκαλιά μου ντροπαλή
κι αμάρτησα κι αμάρτησε
όχι μονάχα με φιλί.
Παπά, τι συλλογάσαι ;

-Αν την αγάπησες πολύ,
συχωρεμένος να ’σαι.

-Μια μέρα την παράτησα
την όμορφην αμαρτωλή
και δεν της ξαναζήτησα
μήτ’ αγκαλιά, μήτε φιλί.
Παπά, τι συλλογάσαι ;

-Δεν την αγάπησες πολύ,
καταραμένος να ’σαι ! 

Ιωάννης Πολέμης

 

Τα φιλιά 

 

 

Για τα προικιά της δεύτερης την πρώτη αγάπη αρνιέται
κι'εκείνη κλαίει και δέρνεται, μα δεν παραπονιέται.
-Κόρη, μη τόσο θλίβεσαι,κόρη, μην κλαις του κάκου,
μα σφίξε την καρδούλα σου, δέσε το νου σου κι' άκου:
Φτωχούλα εσύ, φτωχός εγώ, πώς να σε κάνω ταίρι;
Εκείνη π'αρραβώνιασα γεμάτο έχει κεμέρι ^.
κι' όταν δική μου θα γενεί μ'όλο το βιος της πόχει,
θέλεις χωράφια; δίνω σου, θέλει χιλιάδες;
                                                              -Όχι!

Μηδέ χωράφια θέλω εγώ μηδέ και τα φλωριά της,
σκλάβα η καρδιά μου αλύτρωτη ζητάει τη λευθεριά της...
Απ'τη στιγμή που μου' λαχεν εσένα ν'αγαπήσω,
όσα φιλάκια σου 'δωκα, να μου τα δώσεις πίσω.
-Μετά χαράς σου κόρη μου, κι'αν τάχεις μετρημένα,
λογάριαζέ τα παίρνοντας να μη σου λείψει ούτ'ένα.

Κολλά τα χείλη κι' αρχινά πρώτο φιλί να δίνει
και λαχταρά για δεύτερο και κοκκινίζει εκείνη.
Και πάλι την ξαναφιλεί και λέει στο τρίτο απάνω:
-Κόρη μου, τ'άλλα τα κρατώ και ταίρι μου σε κάνω. 

Ιωάννης Πολέμης 

 

Οχτώ φιλιά 

Οχτώ φιλιά του πήρε, εννιά δεν ήτανε
κι' έχει απομείνει τώρα μόνη.
Τι ήταν αυτή του κήπου δροσολούλουδο
κι'εκείνος με φτερά από χελιδόνι.

Οχτώ μήνες καρτέραε και ρωτιότανε
κι'έβανε με το νου της. Όμως
τη νύχτα ο κήπος και τ'αστέρια σώπαιναν
και την ημέρα ήταν σκληρός ο δρόμος.

Κι'αφού περάσαν οχτώ Μάηδες που έκλαψε,
χαμογελά, και λέει θλιμένη:
Τι γρήγορα περνά η χαρά! Τι γρήγορα,
τι γρήγορα κι' ο πόνος της διαβαίνει!

 

Κλέανδρος Καρθαίος 

 

Η φιλημένη 

Οχτώ φιλιά του πήρε, εννιά δεν ήτανε
κι' έχει απομείνει τώρα μόνη.
Τι ήταν αυτή του κήπου δροσολούλουδο
κι'εκείνος με φτερά από χελιδόνι.

Οχτώ μήνες καρτέραε και ρωτιότανε
κι'έβανε με το νου της. Όμως
τη νύχτα ο κήπος και τ'αστέρια σώπαιναν
και την ημέρα ήταν σκληρός ο δρόμος.

Κι'αφού περάσαν οχτώ Μάηδες που έκλαψε,
χαμογελά, και λέει θλιμένη:
Τι γρήγορα περνά η χαρά! Τι γρήγορα,
τι γρήγορα κι' ο πόνος της διαβαίνει! 

Κώστας Καρυωτάκης 

Αlla C. Bot.

Στην αγκαλιά να σ'έσφιγγα, να σ' έσφιγγα
και με τα δυο μου χέρια, ώσπου να νιώσω
να λιώσει και να στάξει όλη η ψυχούλα σου
στους πόρους της δικής μου, σαν τη δρόσο.

Τα χείλη μου ν' αγγίζουνε τα μάτια σου
τόσο απαλά, τόσο γλυκά κι αγάλια,
που όταν τα κλείνεις να θαρρείς πως κύματα
και ζέφυροι φυσούν απ' τ' ακρογιάλια...

Κι ένα φιλί στο στόμα, τόσο ατέλειωτο,
που οι ώρες να μας πλέξουνε στεφάνι,
και τόσο ηδονικό, που να φιλιόμαστε
κι όλοι να λεν πως έχουμε πεθάνει...

Κι όταν θ' απαλοσβήνει αυτό το φίλημα,
και δεις να 'χω τα μάτια μου σφαλήσει,
θα με σαλέψεις με τα δυο χεράκια σου,
κι εγώ θα 'χω στ' αλήθεια ξεψυχήσει...

Ναπολέων Λαπαθιώτης 

Γρατσουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα.

Κι είναι οι δύο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριο φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου.

Oδυσσέας Ελύτης

 

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.

Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας.

Κι όταν σε πήρε το φιλί. Γυναίκα.

Οδυσσέας Ελύτης

 

Ούτε απόψε πανσέληνος.
Ένα κομμάτι λείπει.
Το φιλί σου.

Γιάννης Ρίτσος

  

Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ’ την πόρτα σου
Εσύ θα ξέρεις
Πως πέθανε σφαγμένος απ’ τα μαχαίρια των φιλιών
Που ονειρευότανε για σένα.»
 

Τάσος Λειβαδίτης

 

Ένα φιλί 

Α, σφοδρή επιθυμία με κατακλύζει
μαύρο σκαρπίνι στο ψιλό χορτάρι
βρεγμένη χλόη στα στήθια των νεκρών.
Γέμισε το πρόσωπό μου αστέρια απ’ τα φιλιά σου
και φεγγοβολώ σαν έναστρος ουρανός. Όμως
όταν με φιλάς δεν ονειρεύομαι μαζί σου στα λιβάδια.
Με κόπο συγκρατώ όλους αυτούς που πλάγιασαν στο στήθος μου
στη ματωμένη χλόη έγειραν αναστενάζοντας
κι αποζητώντας ένα φιλί δικό σου.

 

Μάρκος Μέσκος 

 

Τα φιλιά σου 

Άλλοτε.
Την εποχή των γυπαετών.

Ένα, ένα,
ανεκτίμητα, αιχμηρά,
καυστική ποτάσα,
διάφανες μέδουσες,
γεύση από ζελέ λεμόνι.
Ρακόμελο σε ποτηράκι του ούζου.
Παράνομα και απόλυτα νόμιμα.

Άλλοτε.
Τα φιλιά σου.

Τώρα σαν με δεις,
με φιλάς στο μάγουλο.

Τυχαία.

Και οι λεμονανθοί αδιάκοπα φλυαρούν
στην ακατανόητη γλώσσα τους. 

 

Χλόη Κουτσουμπέλη 

 

Το φιλί 

Ο ήλιος έκαιγε, ο αέρας μας δρόσιζε
η θάλασσα είχε ένα σκούρο μπλε χρώμα.
Στο πιο ψηλό κατάστρωμα του πλοίου
φίσκα οι ταξιδιώτες
κι ανάμεσά τους ένα ζευγάρι που φιλιόταν.
Το στόμα της ήταν χαμένο στο δικό του,
κι αν έκρινα απ’ το φιλί
δεν ήταν δύσκολο να φανταστώ
σε τί κραδασμούς ήταν δοσμένοι,
και ποια τέλεια ένωση τους περίμενε.
Παλιά, και σ’ άλλα καράβια
έτυχε να φιλιούνται ατέλειωτα,
ίσως τους εμπνέει η θέα
του ανοικτού ορίζοντα,
ίσως να είναι από σύμπτωση-
πριν ανεβώ τη σκάλα
αυτή τη σκηνή την περίμενα. 

 Αλεξάνδρα Μπακονίκα 

 

Ποίημα κολάζ 

Αν η ποίηση είχε χρώμα…

Οι φιγούρες του Σαγκάλ (που πετάνε)

«Ο καθρέφτης» του Φοίβου Δεληβοριά

Βότανο λουίζα (για το αδυνάτισμα)

23 μέρες μόνο (;)

Ιδανικοί αυτόχειρες

Λευτέρης Βογιατζής: Θέατρο σαν ποίηση

Το κολάζ μου «Η ιστορία της γυναίκας μέσα στους αιώνες»

Οι ώρες (κινηματογραφική ταινία)

Σύλβια Πλαθ και Μάτση for ever

Αμοργός, του Γκάτσου

Διακοπές στην πραγματικότητα του Χάρη Βλαβιανού

Παραμύθια για παιδιά και μεγάλους

Το ποδήλατό μου

Χοσέ (όνομα που μου αρέσει)

Μέριλυν (η γνωστή)

Όλα τα «αν» και τα «γιατί»

Τα ηδονικά του Καβάφη

«Περιέχουμε τα πρόσωπα που αγαπήσαμε» (Μάνος Χατζιδάκις)

Το φιλί του Μουνκ. 

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Το φιλί 

Φίλησέ με,
σε φιλώ, μου απαντάς,
μα ακουμπάς σκέψεις μπερδεμένες στα χείλη.

Φίλησέ με
όταν στεγνώνεις τα ιδρωμένα από πόθο
ρούχα σε νέφη,
όταν αρπάζεσαι από μια καρδιά
που στάζει χτύπο ακοίμητο στο χάδι,
όταν ξυπόλητος από επιθυμίες
μεριμνάς χαμόγελα
στην πεδιάδα του προσώπου,
όταν περικυκλώνεις με αφανέρωτη σάρκα
τους βαθείς πυρήνες των αγγιγμάτων.

Φίλησέ με,
αν δεν παραδίνεσαι τυφλό κορμί
στο εφήμερο περίγραμμα,
αν δεν χάνεσαι στα άγρια αρώματα των πόρων,
αν δεν ξεσηκώνεις άκρα
που διαλύονται
στα σύντομα χνώτα της σφοδρότητας.

Φίλησέ με,
σου το ορκίζομαι
δε θα ζητήσω τίποτα άλλο
πέρα από το ουράνιο
κι απερίσπαστο φιλί σου.

 

Μαρία Τζίκα 

 

Μ' ένα φιλί επιληπτικό 

Μ’ ένα φιλί επιληπτικό
να μου στοιχειώνει το κορμί
Με μυρωδιά βασιλικού
Και ήλεκτρου σπινθήρες
Εισχώρησες στης μνήμης
Τις αρθρώσεις
Τυλίγοντας τριγύρω τους
Το νήμα που απλώνεται
Από τον χάρτη της αφής
Κι απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα
Εισβάλλει σαν Πανσέληνος
Σε τοίχους και πατώματα

Για ν’ απειλήσει με πνιγμό
Λυγμούς ονειροβάτες
Πάνω σε ποιήματα άγραφα
Που να θυμίσουν πολεμούν
Κάτι απ’ τις παλιές πληγές

 

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου 

 

                         
Φιλί και δάκρυ

 

Ήταν σαν μέλι το φιλί.

Γλυκάθηκε ο νους

και δεν ξεχνά.

Αγάπησε η καρδιά

και δεν μπορεί πια να μισήσει.

Ήταν το δάκρυ σαν διαμάντι.

Το μάτι θόλωσε

και δεν μπορεί να δει.

Έπεσε το δάκρυ στο φιλί.

Το δάκρυ κόλλησε

 και δεν μπορεί να φύγει.

 Κι έγινε το φιλί σκληρό

 σαν πέτρα.

 

Θεοχάρης Παπαδόπουλος 

Χαϊκού 

Φιλί της ζωής 

λέγανε το φιλί της. 

Τον φαρμάκωσε. 

Θεοχάρης Παπαδόπουλος 

 

Σαν πρώτο φιλί

Δώσε μου ένα φιλί,
ανοιξιάτικο, από εκείνα που μυρίζουν δυόσμο.
Από εκείνα που δίνουν,
οι έφηβοι σε ένα παγκάκι,
κάτω από τις αμυγδαλιές.
Δώσε μου ένα φιλί
και ας είν’ το τελευταίο,
ξέρεις σε τούτο τον αιώνα,
έγινε και αυτό λαθραίο.
Μοναξιά παντού κυριαρχεί,
σπαράζει ο έρωτας,
μόνος και ξεχασμένος.
Ερήμωσαν οι δρόμοι,
βγάλανε και τα παγκάκια,
τόσα παγκάκια χαραγμένα με καρδιές.
Τι μένει άραγε από το χθες?
Μία σκέψη; Μια δροσιά; Ένα δάκρυ;
Μένουν εκείνες, οι σιωπηλές στιγμές,
που ένα φιλί τις έντυνε με αγάπη.
Δώσε μου ένα φιλί
και γέμισε τον κόσμο μου με χρώμα,
να τραγουδήσουν πάλι,
τα πουλιά και να ανθίσουν όλα.
Ο θάνατος θα είναι πάντα απειλή,
όσο δεν δίνουμε στην ζωή νόημα και εικόνα.

 

Ανδριάνα Μπιρμπίλη 

 

Φιλί 

Φιλί. Ζούνε για ν’ αναπνέουν αυτήν τη μάχη.
Και να καίγονται και να φοβούνται.
Και να λιώνουνε σαν κάρβουνα στο διάστημα.
Και να μην έχουν πού να πάνε.
Και πυρκαγιά να σιγοκαίει τα σωθικά τους.
Και να φωτίζει τις πληγές τους.
Φίλα με. 

 

Ιωάννα Λιούτσια