ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ
Γράφει ο Νίκος Σουβατζής Η καραντίνα, που επιβλήθηκε πρόσφατα ως μέσο αποτροπής της μετάδοσης του κορωνοϊού, έφερε στο μυαλό μου ένα ερώτημα που σίγουρα ούτε νέο ούτε πρωτότυπο είναι. Το ερώτημα είναι αν ο ποιητής, και εν γένει ο δημιουργός, χρειάζεται την απομόνωση για να εμπνευστεί και να δημιουργήσει ή αν πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή αλληλεπίδραση με την κοινωνία ώστε να αντιλαμβάνεται το κοινωνικό γίγνεσθαι και να το ενσωματώνει στο έργο του. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι καθόλου εύκολη καθώς πρέπει να ληφθούν υπόψιν διάφοροι παράγοντες όπως η προσωπικότητα του εκάστοτε ποιητή, το είδος της ποίησης που υπηρετεί, η εποχή του και οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούν σε αυτήν. Κατά τη γνώμη μου ένας ποιητής χρειάζεται και τα δύο. Εφόσον η ποίησή του απευθύνεται στην κοινωνία και όχι στον εαυτό του είναι απαραίτητη η συμμετοχή του στην κοινωνική ζωή και η επίγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας, παράλληλα όμως χρειάζεται κάποιες περιόδους ή έστω κάποιες ώρ