ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ 1

Ενα συγκλονιστικό όσο και διαχρονικό ποιημα του Αζίζ Νεσίν.  Απαγγέλει η Μαριέτα Ριάλδη Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή ειναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε: "σώπα". Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!" Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: "κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!" Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, "Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε, "θα βρείς το μπελά σου, σώπα". Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι "Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα" Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά , η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή ,

Μας ήρθε μια καινούργια εργάτρια  Μας ήρθε μια καινούργια εργάτρια. Είναι 16 χρονών κι οι ώρες της ζωής της θα γίνουν σκληρά μεροκάματα. Την έφερε ο πατέρας της ωραία και ντροπαλή, σαν να την πήγαινε περίπατο στη θάλασσα. Κορδέλες στα μαλλιά και πηδήματα… Θα φτιάχνει 40.000 κουτιά τη βδομάδα, για να μπορεί ν’ αγοράσει ένα φουστάνι με τριαντάφυλλα κι ανεμώνες. Τώρα μπορούν να τη φωνάζουν οι φίλες τις Κυριακές. Μας ήρθε μια καινούργια εργάτρια, είναι 16 χρονών κι άφησε τη γειτονιά της, τ’ ανυπόμονα διαλείμματα του σχολείου της, για να σηκώνεται χαράματα νυσταγμένη πεζοπορώντας να φυτοζωήσει. Σήμερα φέρτε μια χειραψία απ’ τον κόσμο της, μην ταραχτεί και μας πεθάνει κάτω από τ’ άψυχα βογκητά των μηχανών  μια μικρή εργάτρια 16 χρονών.    Ο χειρότερος θάνατος   Όσοι γλίτωσαν, από τις σφαίρες του πολέμου, τα βασανιστήρια, τις εξορίες και την αβάσταχτη πείνα, βρήκαν -οι πιο πολλοί!- χειρότερο θάνατο. Τα ονόματά τους: Στο κοιμητήρι του χρήματος. Η Κυριακή των νεοσυλλέκτων  Της